З паскоранай дастаўкай я замовіў новенькі аналагавы модульны сінтэзатар.

Чарот больш не ўтаймоўваў хвалі, і ў кватэры стала больш сеткавых спляценняў. Як і шумаў.

Мелізмы дзынькалі, булькалі, цурчалі і ракаталі. Калі сінтэзатар нарэшце апынуўся дома, я, не марудзячы, закінуў электроды ў пустыя шкляныя пасудзіны і пусціў тоненькі ток.

Я паспеў толькі падумаць, што назваў бы гэта «metadata sonification» па аналогіі з вядомымі мне праслухоўваннямі біяаб’ектаў, як мае ногі затрэсліся, а цела пачало ўцягвацца ў перагародку акварыума. Пакой скажаўся і станавіўся падобным на лакацыю з «Майнкрафта». Роўныя сцены павастрэлі і выпукліліся ўверх.

Я плаваў усярэдзіне залатой светлавой сферы, выдыхаючы з рота перламутрава-ружовыя жамчужыны. З кожным маім удыхам дыхала і сфера. Яна трэскалася, а я іскрыўся.

Цыкл паўтарыўся.

Сфера надзімалася, выпраменьваючы белае ззянне, трэскалася і выпускала жамчужныя бурбалкі, а потым уцягвалася на ўдыху і зацыроўвала святлом усе дзіркі.

Я быў сферычным ядром, якое выпраменьвала святло, а з майго жывата лілася мелодыя.

Мая чыстая крышталёвая свядомасць успрымала тое, што адбывалася, з гуллівай цікаўнасцю, без зблытаных жаданняў і параноі. Я засяродзіўся на гуку і слухаў мелодыю знутры, паўтараў яе подумкі і калыхаў галавой.

Запомніўшы мелодыю, я паплыў проста ў расколіну і вынырнуў назад у кватэру з-пад стала з вазамі. Ад акварыума ішлі мембранныя хвалі, і я, натхнёны, пафарбаваў іх у залаты колер сферы.

Мелодыя не пакідала маю галаву.

Я знайшоў у кватэры ноўтбук і спампаваў праграму для напісання музыкі. Праграма падалася мне вельмі лёгкай для разумення, хоць да гэтага я ніколі ў ёй не працаваў. Мая ўвага не распылялася. Падобна геніяльнаму чалавеку, я хутка здагадваўся, што азначае кожная функцыя і кнопка.

Я інтуітыўна накідваў гармонікі і перкусійныя партыі, накладваў аўтаматызацыі на гукавыя дарожкі, адчуваў, якую частату вылучыць, а якую зрэзаць.

Пакой два разы паспеў акунуцца ў чарноцце і пашарэць у зімовым досвітку пакуль я накладваў ужо свае ўласныя аўдыяэфекты на гукі, якія выходзілі з дынамікаў. Я ўстаў у цэнтр пакоя і раскручваў гукавыя хвалі па коле, ствараючы віхуравую панараму, кампрэсаваў частоты, змяняў форму хваляў, дадаваў хвалевым выгінам тупых вуглоў ці ж, наадварот, вастрыні.

Калі я скончыў, я праслухаў свой твор сотню разоў, а чалавечкі ўсё таксама перамяшчаліся ўнутры шкла, не звяртаючы на мяне ўвагі. Я ўважаў створанае сабою ідэнтычным таму, што пачуў за шклом і жадаў каму-сьці гэта паказаць.

Я падумаў пра Чарота, ён бы абавязкова зразумеў і нават зрокава ўбачыў бы, што я зрабіў, але яго не было побач.

Стаяла абедзенная гадзіна. Я надзеў красоўкі, выйшаў на вуліцу і накіраваўся ў кафэ з русалкамі з захопленым трапятаннем у сэрцы. На ўваходзе я паглядзеўся ў люстэрка. Я выглядаў брудна-прыстойна, валасы і аблічча былі не першай свежасці, але погляд і выраз твару выклікалі прыхільнасць да майго адлюстравання.

Прабегшыся поглядам па наведвальніках, на сваё здзіўленне, я знайшоў за столікам тую самую дзяўчыну, што гуляла ноччу ў парку летам. Тую самую, якую я ўявіў пачварай са змяінай шыяй і якая чула ўсю дзікую бязглуздзіцу, што я нёс пра пакуты на драўлянай сцэне вулічнага амфітэатра.

Дзяўчына малявала ў нататніку. Калі яна падняла галаву, я прачытаў на яе твары хуткую чараду эмоцый: ад какецтва і самаздаволення да здзіўлення і сарамлівасці. Дзяўчына прыкрыла далонькай малюнак і, усміхаючыся, запрасіла мяне да дыялогу.

Пазбаўлены ўсіх эмоцый і перажыванняў, я нібы бачыў яе наскрозь і аднекуль ведаў, што яна мяне запомніла і чакала сустрэчы са мной увесь гэты час.

— Я напісаў музыку і хачу табе яе паказаць. Я жыву вось там, праз дарогу.
      — Пайшлі, — яна была не з баязлівак, і да таго ж моцна ўва мне зацікаўленая.

Я дапамог ёй апрануцца, і мы выйшлі з кавярні. Дзяўчына хвалявалася. Яна шоргала нагамі супраць сваёй волі, спатыкнулася і выдала дзіўны гук у горле, што было машынальна прыкрыта плаўнымі рухамі і ветлівымі пытаннямі.

— Як цябе клічуць?

Я забыўся, як мяне клічуць, таму што даўно не карыстаўся гэтай інфармацыяй, а калі ўспомніў, вырашыў усё ж прадставіцца Дымам.

— Тады я — Цыгарэтка.

На ўваходзе ў пад’езд, на лаўцы, я заўважыў п’янюгу-забіяку, што неяк кідаў камяні ў наша акно. Я запытаўся і яго меркавання датычна напісанага мною музычнага твора. «Без базару», — кіўнуў той, не пазнаўшы мяне, і паплёўся за намі, знаходзячыся ў згасальнай цвярозасці.

Паднімаючыся па лесвіцы, Цыгарэтка шапнула мне:

— Цікавая кампанія.
      — Мне патрэбная разнамасная публіка.

Я ўпусціў гасцей унутр і, не прапаноўваючы распрануцца, запрасіў іх прайсці ў лабараторыю, залітую бачным толькі мне залатым свячэннем, дзе абодва ўслых уразіліся шкляной канструкцыяй. Госця ўразілася вохамі, а госць іншымі моцнымі словамі. Я пасадзіў дзяўчыну ў адзінае крэсла, а мужчыну прапанаваў драўляны кухонны стул.

Замігцела кнопка Play. Я засяродзіўся на гукавым вітку і, падобна дырыжору, падрыхтаваўся кіраваць гукавымі хвалямі. Пералівы павольна краліся і запаўнялі прастору. Я стварыў віхуравую панараму. Ледзь хвалі толькі паказваліся з дынамікаў, я адразу ж раскручваў іх па коле ў гукавым тарнада. Гэта была гульня з рознымі частотамі, нават не чутнымі чалавечаму вуху. Я імітаваў сферу і яе бясконцае дыханне. Музыка нарастала. Часам і прасторай завалодалі падводныя званочкі і чарада іншапланетных грукаў.

Не прайшло і хвіліны як мужчына ўстаў са стула і адступіў у кут, нешта бубнячы пад нос. Ён прысеў на кукішкі, схапіўся за галаву і крыкнуў, што яму страшна. Дзяўчына ж уважліва глядзела на мяне, стуліўшы чырвоны рот.

Твор дасягнуў кульмінацыі на чорных шумах, калі п’яніца стаў плакаць і бяззуба закрычаў: «Выруубааэй».

Дзяўчына таксама заплакала, але інакш. Яна хрыпла змольвала пацалаваць яе і перабірала падол сарафана пад штучным футрам, паказваючы клубы ў калготках. Цяпер жа яна раскрыла свой чырвоны рот, нібы аргазмавала.

На кароткі момант я падумаў, што прыпадобніўся да Бога. Гэта было бяскрыўднае імгненне. Але думка праслізнула побач са шклом, пахіснула мяне і мімалётнае адчуванне разраслося ў велічэзнага цыклопа, які перамагаў, што ведае таямніцы свету і можа з'яўляць сваю магутнасць, калі захочацца.

Мелодыя змяніла ход з меладычных пераліваў на жудаснае рыпанне ад якога было балюча вушам​​. Дзяўчына ўскочыла і куляй вылецела з кватэры ў слязах, закрываючы вушы рукамі. П’яніца разграміў шкляны акварыум з ровам і грукатам, заваліўшыся ў яго. Ён падняўся, аблеплены асколкамі, нібы луской, потым палахліва ўціснуў галаву ў плечы і, усё яшчэ баючыся мяне, прыгнуўся, як бяздомны сабака, і пашкандыбаў прэч.

«Бясконцы дурань», — сказаў я сябе і з ухмылкай пайшоў за венікам, а на душы маёй запанавала дабратворная дасканалая радасць.

‍