Наступнай раніцай мы сядзелі ў скверы каля дома, расклаўшы каляровыя камяні на лаўцы. Той камень, што быў у мяне ў руцэ, нагадваў панцыр чарапахі ці скуру кракадзіла.

У момант адкрыцця ля тэатра Музкамедыі я пахваліўся Чароту, што за некалькі гадоў назапасіў прыстойную суму. Я і падумаць не мог, што ў другі дзень гэтага кепскага трэнінгу Чарот скажа ПРЫНЕСЦІ ЎСЕ МАЕ ГРОШЫ да яго ў кватэру для нейкага практычнага задання.

Іншы камень быў далікатна ружовы і нагадваў жавальную цукерку.

Па плане Чарота я павінен быў бадзяцца з грашыма па начным раёне.

Потым мне трапілася горная парода са сколам. Яе бліскучыя вантробы свяціліся, як мармур.

Ён яшчэ і маршрут для начной прагулкі прадумаў.

Чарот сеў так блізка, што яго плячо датыкалася майго, і паказаў мне карту на экране тэлефона. Маршрут быў такі:

1. З дома ўніз па вуліцы Стаханаўскай.
2. Перасекчы вуліцу Ванеева, накіравацца да стадыёна «Трактар».
3. Праз парк атракцыёнаў выйсці на вуліцу Даўгабродскую.
4. Прайсці скрозь дзікую частку парка культуры і адпачынку імя 50-годдзя Вялікага Кастрычніка.
5. Абмінуць Мінскі падшыпнікавы завод.
6. Там, у іншай частцы парка, дарожкамі выслана зорка. Прыйсці прама ў яе сярэдзіну і дачакацца світанку.

Я ўзіраўся ў зорку на карце. З майго вугла агляду зорка выглядала як пентаграма.

Я быў гатовы засмяяцца, але расчаравана паківаў галавой, подумкі абзываючы сябе дурнем. На маё пытанне «навошта» Чарот адказаў, што без гэтага практычнага задання праводзіць трэнінг далей немагчыма.

Маю патыліцу абдала холадам з маленькіх іголачак. Я зразумеў, як бяздумна патраціў тысячу долараў. Шахер-махер аказаўся такім непрыкрытым, што мне было больш сорамна перад ім за сябе, чым перад сабой за яго.

Я крадком пазіраў на Чарота. Той чакаў адказу, гледзячы мне ў вочы. Нахабны, ужо прывучаны да махінацый. Зараз будзе расказваць мне пра маю хворую прыхільнасць да грошай.

Гэты чорт уявіў сябе настаўнікам і думае, што зараз я буду манежыцца-лаяцца, патрабаваць грошы назад, потым пашле мяне і так управіцца з лохам усяго за два дні замест абяцаных дзесяці.

Не дачакаецца. Гэтая падла адпрацуе кожную капейку.

Я таксама нахабна падняў вочы і сказаў, што згодзен.

У бацькоўскай кватэры я думаў аб тым, што мне рабіць, стоячы над грашыма, стосікамі складзенымі на ложку ў сваім пакоі.

‍

Узяць з сабой палову, а астатняе пакінуць з развітальным лістом бацькам? Так. Трэба славіць свой цвярозы розум. Заахвочваць асцярожнасць.

А можа, усё прагуляць за адзін дзень?

Унутры ўва мне нешта сціснулася. Як успомню яго пагардлівую пацучыную морду, проста ўспыхваю ад злосці. Мне, падазронаму неўротыку, захацелася аддацца патоку авантуры цалкам і давесці гэтаму паршываму будысту, што я не пустое месца.

Хай здзівіцца і напружыцца, калі ўбачыць мяне. Я не збіраюся лёгка здавацца. Я іду да яго з пачуццём, што мне ўсё роўна, усё роўна на ўласнае жыццё і на гэтыя грошы, а гэта небяспечнае пачуццё.

Я перапісаў паведамленне з таймерам, патлумачыўшы бацькам у падрабязных дэталях, каму помсціць у выпадку маёй згубы, склаў усе грошы у заплечнік Абалакава, схаваў складны ножык у шкарпэтку, а ў кішэню — тую самую запальніцу, і паехаў да Чарота на таксі, чаго ніколі не рабіў з эканамічных меркаванняў, — так мяне адрэналінам круціла.

Таксіст вельмі часта глядзеў на мяне ў люстэрка дальняга віду. У канцы паездкі ён спытаў, ці ўсё са мной добра і ці не патрэбна мне якая-небудзь дапамога. Я сказаў «не» і выйшаў з машыны.

Кіроўца не з’язджаў, і я наўмысна зайшоў у іншы пад’езд — пачакаць, пакуль таксі знікне. Калі машына з’ехала, я, азіраючыся, убег у правільны пад’езд, падняўся па прыступках і замёр перад дзвярыма Чарота.

У галаве маёй намалявалася карціна. Бугаі ў скураных куртках чакаюць дурылку з грашыма па той бок дзвярэй. Я проста бязглуздая здабыча, якая залазіць у львіную пашчу сама...

Бугаёў не было, і ўвесь вечар я быў прадстаўлены самому сабе.

Дзіва што, гэты прайдзісвет і не планаваў рыхтаваць для мяне іншых заданняў. Чарот граў на ксілафоне, расставіўшы вакол сябе пустыя шкляныя пасудзіны, і глядзеў скрозь іх, не звяртаючы на мяне ўвагі.
Як абураў яго спакойны самаздаволены выгляд...

«Думаю, што я здольны на забойства, бо характар у мяне адчайны, як казала бабуля».

Я не выпускаў з-пад увагі заплечнік з грашыма, не еў і не піў нічога з таго, чым частаваў мяне Чарот, а сядзеў у крэсле і гартаў Бардо Тхедол, паўтараючы абзацы, якія закранулі мяне: «Гэта нашы ўласныя кашмары і куслівае сумленне пагражаюць і могуць раздзерці нас. Аднак крыніца грозных стварэнняў у нас. Калі не спалохаешся ты — стварэнне бяссільнае, яго пагрозы няздзейсныя. Зрабі крок насустрач і абдымі, пацалуй крывавую пашчу — і знікнуць уявы!»‍

— Пойдзеш у гэтым?
      — Так.

З хаты я наўмысна ўзяў адзенне, якое не прыцягвала б увагі на вуліцы: чорная бейсболка, вадалазка, вузкія спартыўкі і красоўкі з белай галачкай. Да такіх не падыходзяць на вуліцы, такія падыходзяць самі.

— Надзень блузку з рушамі.
      — Жабо?

Мяне затрэсла, але я пагадзіўся пераапрануцца.

«Я не лічу сябе дурнем праз тое, што мне падабаюцца кашулі з жабо. Хоча, каб я пачуў „Пройдемте“ ад грамадзян правапарадку, і каб бугаі ў скураных куртках мяне ні з кім не пераблыталі, і каб больш нагодаў і ўвагі збоку, каб я давёў сябе думкамі, і каб...»

Без дзесяці дванаццаць я стаяў каля дзвярэй, гатовы да начной прагулкі, у начышчаных туфлях, штанах і кашулі з жабо. Перад выхадам Чарот працягнуў мне руку і сказаў мяккім тонам:

— Не забудзься ўключыць для мяне геалакацыю. І бойся як мага мацней.

Я паціснуў руку, закінуў заплечнік з грашыма на спіну і выйшаў.

Геалакацыя працавала на восем гадзін транслявання, як было дамоўлена з Чаротам. Я асцярожна вызірнуў з пад’езда і агледзеўся па баках.

На вуліцы нікога не было. Я не ўбачыў брытагаловых, што пазіралі б з-за кутоў, ніхто не хаваўся за кустамі і машынамі. У кафэ з русалкамі ўжо не гарэла святло.

Поўня і цёплая ноч. Чуваць было, як гудзела чыгунка побач. У вокнах людзі ў бяспецы рыхтаваліся да сну. Я адрозніваў толькі шумы горада недзе ўдалечыні, але не тут: на гэтых вуліцах Трактарнага завода стаяла цішыня. І пахла летам.

Я ступаў, і каменьчыкі ціха шапацелі пад маімі туфлямі. На вузенькай добра асветленай вуліцы — як пад сцэнічнымі пражэктарамі, ужо не схавацца на абочыне.

«Няхай нападаюць на мяне», — сказаў я сабе.

Ветрык развяваў валаны майго жабо. У сваіх вачах я быў захапляльны ў тым самым моманце. Ці мала знойдзецца такіх, што ідуць ноччу са шматлікімі нулямі у заплечніку і ў элегантным уборы. Маё аблічча было сучаснасцю. Я атрымліваў асалоду ад прыгажосці і небяспекі свайго выпрабавання, а не мучыўся тым, якіх выгод магу пазбавіцца, страціўшы ўсё. Навошта трымацца за жыццё, ад якога моташна? Нават дыхацца пачало лягчэй ад навізны майго досведу.

У аранжавым святле ліхтароў блішчэлі дарожныя знакі, карпусы машын, асфальт і цёмныя вокны. Мне захацелася закахацца. Але закаханасці я ні да каго не адчуваў. У гэтай меланхоліі я ішоў, вытрымліваючы сярэдні тэмп, але ні на секунду не забываў аб магчымым пераследзе.

Я азірнуўся тры разы і перабег дарогу, набліжаючыся да ўстановы адукацыі «Спецыялізаваны ліцэй Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь», што скарачалася як МУС. Я прадставіў, як люба мая выбранніца магла б есці ягадны дэсерт.

На скрыжаванні з вуліцай Кашавога — нікога. За мной рухаўся толькі месяц.

Я быў нізкай думкі пра сябе, ведаў, што, апынуўшыся ў Адвечным Свеце, не змагу ўсвядоміць сваю смерць і не змагу сказаць пустэчы: «Ты — гэта я», каб вызваліцца з кола перараджэння. Таму мне нічога не заставалася, акрамя як абмякнуць у стане паміж жыццём і смерцю і перацячы бесхрыбетнай істотай у наступнае Бардо.

Вуліца рыхтык як на савецкіх фотаздымках. Я і ў гэтым містычным азарэнні — стваральнік усяго страшнага.

Святло ў вокнах згасала з кожнай хвілінай, мігацелі толькі сіне-белыя экраны. На скрыжаванні Будзёнага — зноў нікога. Шырокая вуліца Ванеева была праз некалькі дамоў. Але на шляху да яе ліхтары трапляліся ўсё радзей і радзей.

Я моцна сціснуў зубы і шлейку заплечніка і зрабіў крок у цемру двара.

«Што гэта за смута ўнутры мяне? Куды падзелася маё „ўсё роўна“ і чаму мне раптам стала страшна?»

Мае вочы ўпіваліся ў прастору дзесьці за межамі святла ліхтароў, вушы лавілі найменшыя шумы, а ногі былі гатовыя бегчы. Я пачуў страшны рык недзе ў дварах — то крычала п’яная моладзь, а мне здалося, што звяртаюцца да мяне. Агрэсіўнае Нешта крычыць адтуль і ўжо імчыцца, гойсае ў пошуках мяне. Я малітоўна залапатаў радкі з Бардо Тхедол:

«Не палохайся! Нічога не можа табе пашкодзіць, бо цябе не існуе! Таму ты можаш стаць чым захочаш. Стань гэтым Гукам, адгукніся на яго. Гэтыя міражы — ты сам!»

Я сам не зразумеў, як ужо бег, збіўшыся з маршруту, пакуль не апынуўся на вуліцы Ванеева перад надзьмутым дзевяціпавярховым домам. Ён здаўся мне такім вялізным, як вышынны будынак МУС на Валадарскай вуліцы. З разяўленым ротам я літаральна заліп на вокны. Лесвічная пляцоўка і балконы свяціліся бальнічнымі зялёнымі лямпамі. На балконах розных паверхаў відаць былі двойкі і тройкі людзей. Ніхто з іх не глядзеў на мяне, яны займаліся курэннем цыгарэт і размовамі адно з адным.

Я абстрагаваўся, узіраючыся ў хворае зялёнае святло балконаў, такое цьмянае як скура гобліна. У гэтым свеце людзі самі выглядалі як гобліны. Ці смакуюць яны імгненне разам?

Я павярнуў галаву — па другі бок дарогі біў у вочы сігнал святлафора. 24 яркія смарагдавыя секунды.

Рэзкі ўсплёск — і ў вушах у мяне зашумела, быццам запрацавала гучная халадзільная камера. Гэта было мёртвае імгненне, якое расцягнулася ў часе. Я прыпамінаў радкі з пятага дня ў Хоніід Бардо:
«Яркае зялёнае ззянне змешана з цьмяным зялёным святлом Рэўнасці і Зайздрасці. Цьмянае зялёнае святло вядзе ў свет вечнай варожасці і бойні злых волатаў. Твой шлях перапыніцца надоўга і самай сумнай выявай. Глядзі ва ўпор у зіхоткае полымя!»

Я кінуўся бегчы праз дарогу, ўзіраючыся ў зіхоткі сігнал святлафора. Прыпынак «Стадыён Трактар». Агароджанае будаўніцтва. Я бачу сцяжынку, якая збочвае направа, і бягу ў горку да парку атракцыёнаў, усё яшчэ ў межах гульні Чарота і прытрымліваючыся маршруту.

Я спыніўся на горцы, каб даць свайму дрыготкаму целу адсапціся, і паглядзеў уніз на стадыён, заліты месяцовым святлом.
Са спартовага бара Shelton за футбольным полем даносілася «Кукла Колдуна». Азірнуўся. Нікога. Гаршчок скончыў баладу радкамі: «Усё адбываецца, як у страшным сне. І знаходзіцца тут небяспечна мне!» Я хмыкнуў і рушыў уверх па ўзгорку да Парку 50-годдзя Кастрычніка. Мой прыступ раптоўнага страху ўжо слабеў.

Тут можна было пакатацца на аўтадроме, сальта-арэлях «Клоўны», маятнікавых арэлях «Арэлікі», пакруціцца ў пластыкавых марскіх ракавінах «Вальс». Усе гэтыя атракцыёны былі шафранавага колеру праз святло ліхтароў і кантраставалі з ультрамарынавым небам як у сіне-аранжавых галівудскіх фільмах пра трансформераў. Дрэвы адкідвалі павуціністыя цені на агароджы і шыльды. Па асфальце ішлі рэльефныя расколіны, як ад землятрусу.

Абыходзячы атракцыёны, я выйшаў да амфітэатра з драўлянай сцэнай, цагельнай сіняй сцяной і глядацкімі лаўкамі. Перад сцэнай стаяла падстаўка для сцяжкоў, падобная на супрацьтанкавага вожыка ці марскую міну. Сцэна была агароджана вяроўкай, на якой віселі банцікі з сігнальнай чырвона-белай поліэтыленавай стужкі і таблічка: «Асцярожна. Сцэна ў аварыйным стане. Каб пазбегнуць няшчасных выпадкаў уваход на сцэну забаронены!».

Пустую сцэну асвятляла вялікая белая лямпа, нягледзячы на позні час. Мае туфлі прастукалі па драўляных прыступках.

— Вітаю вас, шаноўнае спадарства! — разнеслася рэхам па пустым амфітэатры. — Чалавек я, які знемагае ў пакутах і які сам пераканаў сябе пакутаваць. Каб пакутаваць, трэба быць моцным, толькі слабакі хаваюцца ў забавах. Яны і дня не вытрымалі б пад цяжарам маёй нуды!

Узбоч ад сцэны пачуўся шум. Я павярнуўся ў прадчуванні бугаёў, але там, у цені, стаяла дзяўчына, і нават не ў скуранцы.
Я для сябе вырашыў, што гэта пасланніца-спакусніца. «Як толькі апускаешся ў пыхлівы бруд, як на цябе наліпае ўсякае паскуддзе».
Д’ябаліца ўжо паднімалася да мяне на сцэну прыемнай хадой. Усмешлівая і бестурботная. Яна хацела пазнаёміцца, задаволеная пацешнай выпадковасцю.

Сабе ж я адказаў радкамі з Бардо Тхедол:
«Не спакушайся! Гэта таксама з цябе вынікае, не спакушайся».

Адзначыўшы на ёй лагатып паважанай казуальнай моды, я вырашыў у яе бок не глядзець, асабліва ў яе твар. Д’ябаліца замёрла за некалькі крокаў.

Я вымавіў унутры сябе наступнае:
«Калі спалоханы ты — ідзі насустрач небяспецы і страху. Дзяўчыну-красуню з асалодай адпрэчы і адштурхні. Лепш прытрымлівацца смуроду, чым спакусіцца саладосцю водару».

Не гледзячы на яе, я моўчкі накіраваўся да выхаду з амфітэатра.

Было ціха. Мабыць, яна проста засталася стаяць ззаду і, мусіць, праводзіла мяне поглядам. Магчыма, за маёй спінай яна ўжо і не выглядала як выдатная дзяўчына, а ўзіралася ў мяне страшыдла з доўгай змяінай шыяй.

Прыкра жыць у свеце, у якім усё прыдумана тваім голасам з галавы, і ў якім нельга прыцягнуць да сябе д’ябаліцу і пакінуць на яе вуснах пацалунак.

‍

Я выйшаў на пешаходную дарожку, задыхаючыся ад напружання і ганьбы, і пайшоў на гук музыкі «я іду такая ўся ў Дольчэ Габана».
У кавярні «Хазар», падобнай на дачную хатку, нешта святкавалі. Я спадзяваўся, што д’ябаліца не адважыцца пераследаваць мяне. Перад вачыма ўсё яшчэ стаяла яе зацікаўленая мною ўсмешка. Мне хацелася схавацца. Я зайшоў унутр, хутка знайшоў туалет, зачыніў дзверы і, нарэшце, аддыхаўся.

На гадзінніку час набліжаўся да гадзіны ночы. Я адкрыў заплечнік, паглядзеў на грошы і абняў яго. Таблетак, каб прыглушыць страх, пад рукой не было, і я вырашыў купіць эспрэса ў бары.

Гэта быў самы сапраўдны рай са штучных кветак. У зале танчылі жанчыны з круглымі жыватамі ў квадратных сукенках і прамавугольных ботах па калена. «Зачапіла мяне, асляпіла мяне, да парога давяла, а кахання не дала. Зачапіла мяне, спакусіла мяне...». Танцпол залівала святламузыка і адбівалася ў белых люстэрках і металічных крэслах для кафэ. Яркія блікі ўскалыхнулі маю прытомнасць, калі я расплачваўся на бары, з-за чаго ўзгадаў наступнае з Бардо Тхедол:
«У шосты дзень усе полымі загарацца перад табой. Так ззяюць галоўныя стыхіі: Вады, Зямлі, Агню і Паветра. Усе разам яны з’явяцца перад табой. Не ўздумай выбіраць!»

Я выпіў кубачак эспрэса адным глытком і зрабіў крок у промні святламузыкі. Падставіў твар лазерным фарбам і ўбіраў у сябе іх святло. Белы. Жоўты. Чырвоны. Зялёны.

Мяне заспелі знянацку ў самы інтымны момант, калі зачапілі рукамі і пацягнулі ў свой свет геаметрычныя жанчыны. Яны паднімалі танцавальныя кулакі пад гучныя крыкі, прытупвалі нагамі і смяяліся, шырока разявіўшы раты.

Я вырваўся з іх чэпкіх рук і збег з кафэ праз парк да трамвайных пуцей на вуліцы Даўгабродскай, азіраючыся на дрэвы, каб праверыць, ці не сочыць за мной д’ябаліца.

Апынуўшыся на Даўгабродскай, я адолеў спакусу выклікаць таксі. Па той бок дарогі стаяў чорны парк, куды мне зусім не хацелася ісці.

Я перабег дарогу і пайшоў сцежкаю ў чорны шыхт дрэў. Вядома ж, я не стаў уключаць ліхтарыка, каб не прыцягваць да сябе ўвагі. Густыя дрэвы зрушваліся на мяне, як абступае выдатніка банда хуліганаў. Святло ліхтароў з вуліцы рассейвалася сярод галін. Я заходзіў усё глыбей. Не смеючы спыняцца, каб даць вачам прывыкнуць да цемры, я ішоў на мысках па земляной дарожцы амаль усляпую. Ісці менш за кіламетр, дабрацца да пентаграмы і пачакаць світанак.

Праз дрэвы я заўважыў, як на доўгіх нагах-хадулях ходзіць нехта чорны і худы. Гэта ўсяго толькі хвоя, якая не стаіць на месцы і перасоўваецца. Цемра мяняла абрысы на вачах. Мноства чорных ценяў сярод дрэваў. Буда-Херука, Буда Мужнасці. Кратышварыма, Маці Божая Жаноцкасці. Усе яны ў Бардо апісваліся пачварамі, істотамі з пекла:
«Лісагаловыя... Тыграгаловыя... У гэты дзень шмат жахлівых бостваў з’явяцца перад табой. Усё больш жудасным робіцца іх строгі выгляд, узмацняецца кашмар, у які мы правальваемся, як у дрыгву, не здолеўшы распазнаць Знакаў і Вобразаў».

Цяжка ўздыхнуўшы, я апусціў вочы на дарогу і адразу ж падняў ізноў. Я не мог не глядзець на прывідаў. Той Я, што выжывае ўва мне, патрабаваў кантраляваць, сачыць і ўсё бачыць. Я раз-пораз глядзеў па баках. Назад, наперад, направа, налева, назад, наперад. Прывіды былі размытыя, але я ўяўляў іх так хутка, што абрысы вымалёўваліся наяве маляўніча і выразна. Я прашаптаў:
«Не бойся! Цябе нельга забіць, нельга разарваць у зямным сэнсе. Усе гэтыя фігуры — сутнасць стварэння нашых думаў».

Удалечыні гудзела дарога. Гэта не рэальна. Шум дарогі — рэальна. Напэўна.

Я бег, не гледзячы па баках і спатыкаючыся, пакуль не паказаўся прасвет, а за ім аранжавыя сляпучыя ліхтары, высокая сцяна завода, дзікая маліна і папараць.

Ні завошта б я назад не вярнуўся.

Я прысеў у папараць і абапёрся аб сцяну. Седзячы пад ліхтарамі, я адчуваў сябе некамфортна — проста ў мяне ўтаропіўся цёмны лес, і адтуль за мной можа назіраць хто захоча.

З боку завода да мяне ішла кампанія мужчын у скураных куртках.

Я абматаў шлейкі заплечніка вакол запясцяў. Мой мозг ліхаманкава ўзважваў, што рабіць. Калі кантакт непазбежны, то... то... нож у шкарпэтцы, а тая самая запальнічка ў кішэні. Я вычакаў, калі яны падыдуць бліжэй, зірнуў на іх мімаходзь і ўткнуўся ў тэлефон быццам я нармальны.

Камунікацыя адбылася. Мужыкоў было трое, са мной размаўляў таўстаскуры рабацяга з пяццю маршчынамі на лбе.

— Будзе ў цябе два рублі?
      — Не. Калі б былі, я б тут зараз не сядзеў.
      — А што ты тут сядзіш, суджаны-ражаны? — Мужыкі загігікалі.
      — З хаты выгналі.
      — Ууу бляха... а хто, жонка?

Я сказаў, што мяне выгналі бацькі, бо я хачу быць музыкам. Мужыкоў вельмі крануў такі паварот гісторыі. Вочы ў іх заблішчалі, і яны з шушуканнем выдалі гукі адабрэння.

— Ну ты даеш... А на чым граеш? На гітары?

Я занепакоіўся, што гітару могуць знайсці і прымусяць зайграць.

— На ксілафоне.
      — Гэта што? Стукаць, цацка садкоўская?
      — Не, у мяне сур’ёзны ксілафон, прафесійны. Мару граць у інданезійскім аркестры гамелан.

Я быў проста бліскучы. Іскры ў вачах мужыкоў патухлі. Я быў ім больш не цікавы. Яны пастаялі хвіліну-іншую, адпусцілі пару жартаў і сышлі ў лес наўпрост да маіх монстраў, шамацеючы скуранымі курткамі.

Ліхтары ў парку былі жоўта-белыя, аблепленыя начной жамярой.
Ішла другая гадзіна ночы. Я зверыўся з картай, праходзячы міма дошкі гонару Мінскага падшыпнікавага завода, ступіў на выкладзеную пліткай дарожку і апынуўся ў ніжняй вяршыні пентаграмы. Мая сіняя кропка сышла з дарожкі і накіравалася ў цемру дрэў.

Цэнтр пентаграмы быў акружаны высокімі дрэвамі. Унутры невялікая пустка і маладое дрэва, што нагадвала ўваход у Чорны Вігвам з «Твін Пікс».

Вядома, я баяўся моцна, але пайсці, не дачакаўшыся досвітку, не мог. Мною авалодала пачуццё, падобнае на азарт, — выканаць заданне.

Я чамусьці ўспомніў карцінку з дурной кніжкі па акультнай філасофіі: чалавечая фігура, якая ляжыць у пентаграме, раскінуўшы рукі і ногі. Нечакана я ўзяў сябе на понт: «Калі не лягу гэтак жа, то я — слабак і смута паглыне мяне цалкам». Я прылёг на зямлю і раскінуў рукі і ногі, прыслухоўваючыся да шуму Партызанскага праспекта ўдалечыні.

Пункт лакацыі знаходзіўся ў самай сярэдзіне пентаграмы. Я назіраў за ўсім пазбаўлены цела, як быццам ужо памёр і блукаю ў Бардо. Неба з аранжавай віньеткі гарадскога святла і рэдкімі зоркамі ўсыпляла маё хваляванне, цёмныя галіны дрэў ласкава ківалі, зямля трымала мяне, як немаўляці, а вецер гладзіў па галоўцы. Я ніколі не быў адзінокі, таму што ўсё навокал — жывое, і я мог браць любоў знадворку адусюль, нават з кожнай малекулы.

Прыўзняўшыся з зямлі, я упёрся локцямі ў заплечнік, што ляжаў пада мной, і уткнуўся поглядам у адну кропку ў цемры.

...У паветры паплылі маленькія белыя кропачкі, якія сталі павольна збівацца ў зярністае воблака. Піксельная карцінка. Я зусім забыўся на яе, бо ведаў, што гэтыя кропкі лепш за ўсё бачныя ў паўзмроку. Відаць, я прывык, што назіраў яе толькі ў сваім пакоі, і падумаць не мог, што магу ўбачыць яе яшчэ і ў парку. Я машынальна схапіў тэлефон у пошуках ліхтарыка, але ўспомніў словы з Бардо Тхедол:
«Нават твая свядомасць — яна таксама нерэальная, само насланнё. Ты — выява ў шкле, якая ловіць сама сябе!»

‍«Як так? — падумаў я. — Калі свет вакол жывы, то чаму б і воблаку не існаваць асобна ад мяне?»

Я заблытаўся ў тым, хто каго насамрэч стварае. Што існуе, а чаго няма. Як сотні малекул. Як лічбавыя шумы. Як выпарэнні паветра ці нябачныя ў цемры радыёмагнітныя хвалі. Цяпер яны былі ўсюды. Куды б я ні накіраваў свой погляд, я бачыў ваганні пікселяў у паветры. Але ўсё ж у пары крокаў канцэнтрацыя пікселяў была найбольшай. Белае воблака лунала ў паветры, павольна перажоўваючы само сябе. Я быў гатовы ўбачыць нешта, але воблака не прымала нічыё аблічча, яно проста раілася, як куча маленькіх насякомых.

«Можа быць, кінуць яму грошай? — падумаў я. — Не, бязглуздзіца... Ці ўсё ж паспрабаваць?»

Я адкрыў заплечнік, узяў пачак даляраў, замахнуўся і кінуў у піксельнае воблака. Грошы прайшлі паўз яго і ўпалі на зямлю, свецячыся цяпер белай плямкай на фоне чорнай зямлі.

Тады я кінуў у яго слоўнік Ожагава. Кніга раскрылася і светлай птушкай уляцела ў піксельнае воблака, прызямлілася на зямлю цёмнай вокладкай і злілася з чорнай зямлёй.

Прыбег сімпатычны сабака. З высунутым языком, падобным на прыдуркаватую ўсмешачку. Пакуль я адыходзіў ад перадінфарктнага стану з-за нечаканага з'яўлення жывёлы, сабака панюхаў грошы на зямлі, затым падбег да мяне.

Піксельнае воблака не знікала і працягвала вісець у паветры.

Я хацеў патрапаць сабаку за вуха, але спалохаўся блох. Сабака як быццам адчуў маю гідлівасць і проста прылёг побач. Я адчуў удзячнасць да гэтай жывой істоты, якая ўсё разумее, толькі па-свойму, па-сабачы. Як жа я мог думаць, што і ён таксама плод майго ўяўлення? Бо гэты сабака такі жывы.

Я прызвычаіўся да піксельнага воблака бо стаміўся ад беганіны і эмоцый за ноч.

Можа, гэта і ёсць мая няшчасная страшная каханая? Я скрывіўся ад позеху і яшчэ раз паглядзеў на воблака. Успомніліся мне словы з апошняга Сідпа Бардо:
«Агіднае табе аблічча, абдымі і прылашчы яго».

А што калі піксельнае воблака любіць мяне мацней за ўсіх? Я прасякнуўся светлым смуткам. Нават уявіў, як гэты шумны згустак пікселяў прылёг мне на плячо. Адчуўшы сэксуалізаваны вобраз, я паспяшаўся адагнаць ад сябе ўсе савакупляльныя думкі, успомніўшы, як менавіта адбываецца перараджэнне ў апошнім Бардо.

Сабака прыемна пасопваў побач, і я таксама вырашыў падрамаць. Лёг галавой на заплечнік і скруціўся абаранкам на зямлі.

«Балазе ноч цёплая. Не захварэю», — падумаў я і напрыканцы зірнуў на піксельнае воблака, яно амаль знікала ў першых промнях світання. Калі я расплюшчыў вочы, палянку ўжо заліло ранішнім святлом. Піксельнае воблака знікла. Сабака ўцёк. Пачак грошай ляжаў на зямлі. Слоўніка не было.

Я пашкадаваў, што не пагладзіў сабаку. Ён выратаваў мяне гэтай ноччу.